De twee decennia tussen 1920 en 1940 worden gekenmerkt door een grote maatschappelijke ommekeer. De samenleving ondergaat een omwenteling; de ontwikkelingen op het vlak van de industrialisering gooien de traditionele werkwijzen overhoop en leiden tot een nieuwe manier van wonen. De architecten spannen zich in om aan de wensen van alle lagen van de maatschappij tegemoet te komen door nieuwe technieken toe te passen, zoals gewapend beton waarmee goedkoper kan worden gebouwd.

Naast verscheidene interessante architecten zoals Léon Coton, Maurice Hosdain en tal van anderen, zullen drie grote namen hun stempel drukken op het stadsbeeld van dat tijdperk: Marcel Leborgne, Joseph André en Marcel Depelsenaire.